Пс 691 Кіраўніку хору: на лад “Лілеі”. Давіда. 2 Збаў мяне, Божа, бо воды да душы маёй даходзяць! 3 Я заграз у глыбокім балоце бяздонным; я патрапіў у глыбіню водную, і цячэньне мяне падхапіла. 4 Я зьнямогся ад крыку майго, засохла горла маё; змарыліся вочы мае, пакуль я спадзяваўся на Бога майго. 5 Больш, чым валасоў на галаве маёй, тых, што мяне ненавідзяць без прычыны, узмацніліся тыя, што нішчаць мяне, ворагі мае падступныя. Чаго не рабаваў, мушу аддаваць. 6 Божа, Ты ведаеш дурасьць маю, і правіны мае ад Цябе не схаваныя. 7 Ня дай праз мяне асароміцца тым, што на Цябе спадзяюцца, Госпадзе, ГОСПАД Магуцьцяў; ня дай праз мяне асароміцца тым, што шукаюць Цябе, Божа Ізраіля! 8 Бо дзеля Цябе я ганьбу зношу, і сорамам пакрыта аблічча маё. 9 Я стаўся чужым для братоў маіх і чужынцам для сыноў маці маёй. 10 Бо руплівасьць пра Дом Твой зьядае мяне, і зьнявагі тых, што Цябе зьневажаюць, зыйшлі на мяне. 11 І плакала ў посьце душа мая, і сталася гэта зьнявагай мне. 12 І зрабіў я зрэбніцу вопраткай маёй, і стаўся для іх прыповесьцю. 13 Абмаўляюць мяне тыя, што сядзяць у браме [гораду], і прыпеўкі пяюць тыя, што п’юць сікеру. 14 А я да Цябе малюся, ГОСПАДЗЕ, у час упадабаньня Твайго, Божа; у вялікай міласэрнасьці Тваёй пачуй Ты мяне, у праўдзе збаўленьня Твайго! 15 Выратуй мяне з балота, каб я не заграз; ратуй ад тых, што ненавідзяць мяне, і з глыбіняў водных! 16 Няхай не падхопіць мяне цячэньне водаў, няхай не праглыне мяне глыбіня, і няхай не сашчэміць нада мною калодзеж вуснаў сваіх. 17 Пачуй мяне, ГОСПАДЗЕ, бо добрая міласэрнасьць Твая! Паводле вялікай літасьці Тваёй павярніся да мяне. 18 І не хавай аблічча Твайго перад слугою Тваім, бо я прыгнечаны; хутчэй адкажы мне! 19 Наблізься да душы маёй, барані яе; насупраць ворагам маім выбаў Ты мяне! 20 Ты ведаеш ганьбу маю, і сорам мой, і зьнявагу маю; перад Табою ўсе, што перасьледуюць мяне. 21 Ганьба разьбіла сэрца маё, і я ў роспачы; я спадзяваўся на спачуваньне, і ня маю яго, і на пацяшальнікаў, і не знайшоў іх. 22 Яны далі мне замест стравы жоўць, і, калі я смагнуў, напаілі мяне воцатам. 23 Няхай станецца стол іхні перад абліччам іхнім пасткаю, і бясьпечнасьць — сілом. 24 Няхай зацемрацца вочы іхнія, каб ня бачылі, няхай сьцёгны іхнія заўсёды дрыжаць! 25 Вылі на іх ярасьць Тваю, і жар гневу Твайго няхай дагоніць іх! 26 Няхай апусьцее сяліба іхняя, у намётах іхніх няхай ніхто не жыве! 27 Бо таго, каго Ты б’еш, яны перасьледуюць, і пра боль таго, каго Ты параніў, яны абвяшчаюць. 28 Дадай беззаконьне да беззаконьня іхняга і ня дай ім прыйсьці да праведнасьці Тваёй. 29 Няхай будуць выкрэсьленыя з кнігі жывых і ня будуць запісаныя разам з праведнікамі. 30 А я прыгнечаны і поўны тугі; збаўленьне Тваё, Божа, няхай падыме мяне! 31 Я буду хваліць імя Божае сьпевам і ўзьвялічваць Яго з падзякаю. 32 І будзе гэта больш даспадобы ГОСПАДУ, чым вол, бык з рагамі і капытамі. 33 Угледзяць [гэта] ўцісканыя і ўзрадуюцца; і ў вас, што Бога шукаеце, няхай ажыве сэрца вашае! 34 Бо ГОСПАД выслухоўвае бедных і вязьнямі Сваімі не пагарджае. 35 Няхай хваляць Яго неба і зямля, і мора, і ўсё, што рухаецца ў іх. 36 Бо збавіць Бог Сыён, і адбудуе гарады Юды, і яны паселяцца там, і возьмуць у спадчыну іх. 37 I насеньне слугаў Ягоных у спадчыну іх атрымае, і той, хто любіць імя Ягонае, жыць будзе ў іх. |