මවුකුස පටන් කොරවූ, පාද දුර්වලවූ කිසිකලකත් නෑවිද්දාවූ එක්තරා මනුෂ්යයෙක් ලුස්ත්රාවෙහි ඉඳගන උන්නේය.
රෝගියා උන්වහන්සේට උත්තරදෙමින්: ස්වාමිනි, වතුර කැලඹෙනකල මා පොකුණට බස්වන්ට කිසිවෙක් මට නැත. මා යන කල වෙන කෙනෙක් මට පළමුවෙන් බසින්නේයයි කීවේය.
ඔව්හු ඒ නුවර ශුභාරංචිය දේශනාකොට, බොහෝ දෙනෙක් ගෝලයන් කර, ලුස්ත්රාවටද, ඉකෝනියටද අන්තියෝකියටද හැරී ඇවිත්:
ඔව්හු ඒ දැන, ලුකෝනියේ නුවරවල්වූ ලුස්ත්රාවටද දර්බයටද අවට පළාතටද පලාගොස්,
තවද ඔහු දර්බයටත් ලුස්ත්රාවටත් ආවේය. ඇදහිලිවන්ත යුදෙව් ස්ත්රියෙකුගේ පුත්රවූ තිමෝතියස් නම් ගෝලයෙක් එහි සිටියේය;
මවුකුස පටන් කොරව සිටි එක්තරා මනුෂ්යයෙක් ගෙනයනු ලැබුවේය. ඔහු මාළිගාවට ඇතුල්වෙන්නන්ගෙන් සිඟමන් ඉල්ලන පිණිස සුදර්ශන දොරටුවයයි කියන මාළිගාවේ දොරටුව ළඟ දවස්පතා තබනලද්දේය.
දුර්වල මනුෂ්යයෙකුට කළාවූ යහපත් ක්රියාවක් ගැන, ඔහු සුවකරනු ලැබුවේ කොයි විධියෙන්දැයි අද අපි විභාගකරනු ලබමු නම්,
අන්තියෝකියේදීත් ඉකෝනියේදීත් ලුස්ත්රාවේදීත් මට සිදුවුණාවූ මට පැමුණුණ පීඩාද දුක්විඳීම්ද බලාගත්තෙහිය. එයාකාර පීඩා වින්දෙමි, ඒ සියල්ලෙන්ද ස්වාමීන්වහන්සේ මා මිදූසේක.