ငယ်သားဆယ်ဦးကို လွှတ်၍ ဒါဝိဒ်က ထိုငယ်သားတို့အား “ကရမေလမြို့သို့ တက်သွားပြီး နာဗလထံသို့ သွားကြလော့။ ငါ့ကိုယ်စား သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကြလော့။
ကရမေလမြို့သို့လူငယ်လူရွယ်ဆယ်ယောက် ကိုစေလွှတ်ကာ``သင်တို့သည်နာဗလကိုရှာ၍ ငါ့ကိုယ်စားနှုတ်ဆက်ကြလော့။-
ငယ် သား တစ် ကျိပ် တို့ အား နာ ဗ လ ရှိ ရာ က ရ မေ လ အ ရပ် သို့ သွား ကြ လော့။ ထို သူ့ ကို ငါ့ ကိုယ် စား နှုတ် ဆက်၍ ပြော ဆို ရ မည် မှာ
လုလင်တစ်ကျိပ်တို့ကိုခေါ်၍ နာဗလရှိရာ ကရမေလမြို့သို့ သွားကြတော့။
ထိုအခါ အိမ်ထိန်းက “စိတ်အေးအေးထားပါ။ မကြောက်နှင့်။ သင်တို့၏ဘုရားသခင်၊ သင်တို့အဖ၏ဘုရားသခင်သည် သင်တို့၏အိတ်များထဲ၌ သင်တို့အတွက်ဘဏ္ဍာကို ထည့်ပေးတော်မူပြီ။ သင်တို့၏ငွေကိုကား ငါရရှိပြီ”ဟု ဆိုပြီးလျှင် ရှိမောင်ကို သူတို့ထံသို့ခေါ်ဆောင်ခဲ့၏။
ထိုအခါ စစ်သူရဲသုံးဆယ်အုပ် အာမသဲအပေါ် ဝိညာဉ်တော်သက်ရောက်လာပြီး “အို ဒါဝိဒ်၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို အသင်ပိုင်ပါ၏။ ယေရှဲ၏သား၊ သင်နှင့်အတူ အကျွန်ုပ်တို့ ရှိပါ၏။ သင်၌ ငြိမ်သက်ခြင်း ရှိပါစေသော။ ငြိမ်သက်ခြင်း ရှိပါစေသော။ သင့်ကို ကူညီသူတို့လည်း ငြိမ်သက်ခြင်း ရှိပါစေသော။ သင်၏ဘုရားသခင်သည် သင့်ကို မစတော်မူလိမ့်မည်”ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဒါဝိဒ်သည် သူတို့ကိုလက်ခံပြီး စစ်ဗိုလ်များအဖြစ် ခန့်ထားလေ၏။
ဤဒိန်ခဲဆယ်ခဲကိုလည်း သူတို့၏လူတစ်ထောင်အုပ်အတွက် ယူသွားလော့။ သင့်အစ်ကိုတို့ အေးအေးချမ်းချမ်းရှိသည်ကို သင်မြင်တွေ့ခဲ့ရကြောင်း သက်သေယူလာပြလော့”ဟု မှာလိုက်လေ၏။
ဒါဝိဒ်သည် သူနှင့်အတူပါလာသောပစ္စည်းများကို ပစ္စည်းထိန်းလက်၌ အပ်ထားခဲ့ပြီး စစ်မြေပြင်သို့ပြေးသွားကာ အစ်ကိုတို့ကို သွား၍တွေ့ဆုံနှုတ်ဆက်၏။
နာဗလသည် မိမိသိုးများကို အမွေးညှပ်လျက်နေကြောင်း တောကန္တာရတွင်နေသောဒါဝိဒ်ကြားသိလျှင်
သင်တို့က ‘အသင်နာဗလ၊ အသက်ရှည်ပါစေ။ ချမ်းမြေ့ပါစေ။ သင့်အိမ်သူအိမ်သားများလည်း ချမ်းမြေ့ကြပါစေ။ သင်၌ရှိသောသူအပေါင်းတို့လည်း ချမ်းမြေ့ကြပါစေ။