Ահա հիմա բերանս բաց եմ արել. թող լեզուս իմ բերանում խոսի։
Ահա բացեցի բերանս, ու խոսեց լեզուս։
Դրանից հետո Հոբն իր բերանը բաց արեց և իր օրն անիծեց։
(Այլ նույնիսկ թույլ չեմ տվել, որ լեզուս նրա կյանքի դեմ անեծք խնդրելով մեղանչի),
«Սակայն լսի՛ր իմ խոսքը, ո՛վ Հոբ, և իմ բոլոր ասածներին ակա՛նջ դիր։
Խոսքերս սրտիս ուղղությամբ են, և շրթունքներս պարկեշտությամբ պիտի խոսեն, ինչ որ գիտեմ։
Ես պիտի առակով բացեմ բերանս, հին ժամանակի խրթին բաներ պիտի խոսեմ,
Եվ նա, բերանը բացելով, ուսուցանում էր նրանց ու ասում.