ապա ուրեմն Հոբն էլ զուր է բացում բերանը և իր անգիտությամբ ծանրացնում խոսքերը»։
Հոբը դարձյալ զուր տեղն է իր բերանը բաց անում, առանց հասկանալու իր խոսքերը բազմապատկում»։
Ի վերջո Հոբը բացեց իր բերանը և անիծեց իր ծնված օրը՝
Ահա բացեցի բերանս, ու խոսեց լեզուս։
Եվ արդ, քանի որ չկա մեկը, որ կրել է նրա բարկությունը, մեկը, որ գիտակցել է իր ծանր հանցանքները,
Եղիուսը նորից խոսեց ու ասաց.
«Այդ ո՞վ է, որ իր խորհուրդները թաքցնում է ինձնից, խոսքերը հավաքելով իր սրտում՝ կարծում է, թե ինձնից պահում է դրանք։
Քո բերանով գոռոզացել ես իմ դեմ և մեծ-մեծ խոսել իմ հասցեին, և ես լսել եմ դրանք”։