կամ մի՞թե շատ կարճ չէ ժամանակն իմ կյանքի։ Թո՛ւյլ տուր ինձ, որ փոքր-ինչ հանգստանամ,
Իմ օրերը քիչ չե՞ն. դադա՛ր առ ու ինձանից ե՛տ կաց, որ մի քիչ ուրախանամ
ու իբրև չեղած կլինեի։ Եվ ինչո՞ւ արգանդից ուղղակի գերեզման չիջա,
Հե՛տ քաշիր ինձնից ձեռքդ. և ահդ թող ինձ չսարսափեցնի։
«Կանանցածին մարդը սակավակյաց է ու լի բարկությամբ։
Մենք երեկվան ենք պատկանում և բան չենք իմանում. մեր կյանքը ստվեր է երկրի վրա։
ինձ հանգիստ էլ չի տալիս, դառնությամբ է լցրել ինձ.
Ինձ պաշարեցին չարերը, որոնց թիվ չկար, Իմ անօրենությունները հասան ինձ, և ես չկարողացա տեսնել։ Գլխիս մազերից ավելի շատացան, և սիրտս լքեց ինձ։
Երանելի է այն մարդը, որի հույսը Տիրոջ անունն է. Նա չնայեց ունայնության և սուտ մոլորության։