1 Tiomóid 2 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Uime sin, iarraim ort ar dtús go ndéantar athchuingheacha, urnaighthe, eadar‐ghuidhe, altú ar son an uile dhuine;

² ar son righthe agus ar son na ndaoine atá árd i gcéim; chum go gcaithfimíd saoghal suaimhneasach, síothchánta, i ngach crábhadh agus i ngach cneastacht.

³ Is maith agus is taithneamhach an nidh seo i bhfiadhnaise Dé ár Slánuightheoir,

⁴ gur mian leis go slánuightidhe na daoine uile agus go bhfaighdís lán‐eolas ar an bhfírinne.

⁵ Óir ní fhuil ann acht an t‐aon Dia amháin, agus an t‐aon idir‐mheadhóntóir amháin idir Dia agus daoine, mar atá an duine Íosa Críost,

⁶ thug é féin mar éiric ar son an uile dhuine, gur tugadh a fhiadhnaise ’n‐a am féin.

⁷ Chuige sin is eadh do h‐órduigheadh mise im’ sheanmóiridhe agus im abstal (is í an fhírinne atá agam d’á rádh, ní bréag í), im’ theagascthóir chum an creideamh agus an fhírinne do mhúineadh do na Cineadhachaibh.

⁸ Is mian liom, d’á bhrigh sin, go ndéanfadh na fir urnaighe san uile áit, agus lámha beannuighthe i n‐áirde aca, gan fearg, gan aighneas.

⁹ Agus is mian liom, leis, go gcuirfeadh na mná éadaighe oireamhnacha umpa féin, go geanmnaidhe, banamhail; gan gruaig threillseach, gan ór, ná péarlaí, ná culaithe luachmhara;

¹⁰ acht (mar ba cheart do mhnáibh admhuigheas cráibhtheacht) le deagh‐ghníomharthaibh.

¹¹ Glacadh an bhean teagasc go ciúin, ceannsa. Acht ní cheaduighim do’n mhnaoi teagasc do thabhairt,

¹² ná ceannas do bheith aici ar an bhfear, acht caithfidh sí fanamhain ’n‐a tost.

¹³ Óir ba é Ádhamh ba thúisce do cumadh, agus Éabha ’n‐a dhiaidh sin.

¹⁴ Agus níorbh é Ádhamh do mealladh, acht do mealladh an bhean, gur éirigh sí cionntach i bpeacadh.

¹⁵ Acht cheana tiocfaidh sí slán tré iomchar clainne, acht go leanann siad de’n chreideamh, de’n ghrádh, agus de’n naomhacht, le macántacht.