අඥානයන් අතරේ ආණ්ඩුකරන්නාගේ කෑගැසීමට වඩා නිශ්චලකමෙන් කියන ප්රඥාවන්තයන්ගේ වචන අසනු ලැබේ.
ඉච්චා බස් කියන්නාට වඩා මනුෂ්යයෙකුට තරවටුකරන්නාට අන්තිමේදී ප්රශංසාව ලැබේ.
ප්රඥාවන්තයාගේ මුඛයේ වචන ප්රසන්නය; නුමුත් අඥානයාගේ තොල් ඔහු විනාශකරයි.
අඥානයන්ගේ ගීතිකාව ඇසීමට වඩා ප්රඥාවන්තයාගේ තරවටුව ඇසීම මනුෂ්යයෙකුට හොඳය.
ඔහු මොර නොගසන්නේය. ස්වකීය හඬ නොනගන්නේය, වීථියෙහි එය ඇසෙන්ට නොදෙන්නේය.
පොළොවෙහි විනිශ්චය පිහිටුවන තුරු ඔහු දුර්වල නොවන්නේය, අධෛර්ය නොවන්නේය. ද්වීපයෝ ඔහුගේ ව්යවස්ථාව ගැන බලා සිටින්නෝය.
ඔහු මෙසේ කියා සභාව යන්ට ඇරියේය.
මක්නිසාද මනුෂ්යයාගේ උදහසින් දෙවියන්වහන්සේගේ ධර්මිෂ්ඨකම ඉෂ්ට නොවන්නේය.