သူတို့သည် ငန်ကျိနေသောချုံပင်ရွက်များကို ခူးစားခဲ့ရ၍ ရှားမြစ်သည်လည်း သူတို့၏အစာဖြစ်၏။
စားစရာဘို့ ချုံဖုတ်နားမှာ မလွှမြက်ကိုရိတ်၍၊ ရသမ်မြစ်ကိုလည်း တူးကြ၏။
ချုံ တွင် အ ရွက် ကို ခူး ယူ လျက်၊ အ ဥ ကို စား ရ ကြ၏။
စားစရာဖို့ ချုံပုတ်နားမှာ မလွှမြက်ကိုရိတ်၍၊ ရသမ်မြစ်ကိုလည်း တူးကြ၏။
တောကန္တာရသို့ ခရီးဆက်လေ၏။ တစ်ရက်ကြာခရီးသွားပြီးလျှင် ရှားပင်တစ်ပင်အောက်တွင် ထိုင်လျက် “အို ထာဝရဘုရား၊ တန်ပါပြီ။ ယခု အကျွန်ုပ်အသက်ကို ရုပ်သိမ်းတော်မူပါ။ အကျွန်ုပ်သည် အကျွန်ုပ်ဘိုးဘေးတို့ထက် မြတ်သောသူမဟုတ်ပါ”ဟု မိမိအသက်သေဖို့ ဆုတောင်းလေ၏။
သူတို့သည် ဆင်းရဲငတ်မွတ်သောကြောင့် ပိန်ချုံးကြ၏။ ညအချိန်တွင် ပျက်စီးဆိတ်သုဉ်းရာ ခြောက်သွေ့သောမြေသို့ ပြေးသွားကြ၏။
သူခိုးကို အော်ဟစ်မောင်းထုတ်သကဲ့သို့ သူတို့သည် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှ မောင်းထုတ်ခံရသူများဖြစ်၏။
အာမုတ်ကလည်း အာမဇိအား “ငါသည် ပရောဖက်မဟုတ်၊ ပရောဖက်၏သားလည်းမဟုတ်။ ငါသည် သိုးများကို ထိန်းကျောင်းသူ၊ သင်္ဘောသဖန်းပင်များကို စိုက်ပျိုးပြုစုသူဖြစ်၏။
သူသည် ဝက်များစားနေသောပဲတောင့်များဖြင့် မိမိဝမ်းကိုဖြည့်ရန် တောင့်တခဲ့၏။ သို့သော် မည်သူကမျှ သူ့ကို စားစရာမပေးခဲ့ချေ။