Ազնվականների ձայնը կտրվում էր, ու նրանց լեզուն քիմքին էր կպչում։
Ովքեր իմ մասին լսում էին, երանի էին տալիս, ու նրանց լեզուն քիմքին էր կպչում։
Իմ խոսելուց հետո չէին կրկնում, և իմ ասածը կաթում էր նրանց վրա։
Իմ լեզուն թող կպչի իմ քիմքին, եթե քեզ չհիշեմ, եթե Երուսաղեմն իմ ուրախությունից վեր չդասեմ։
Եվ ես քո լեզուն քիմքիդ եմ կպցնելու, որ դու համրանաս, ու նրանց համար հանդիմանող մարդ չես լինի, որովհետև նրանք ապստամբների տուն են։