Նրանց տներն ապահով են, երկյուղից ազատ, և Աստծու գավազանը նրանց վրա չէ։
Նրանց տները հաջողված են, բարգավաճ, և ոչ մի տեղից՝ դույզն-ինչ երկյուղ։ Տիրոջից տանջանք չի հասնում նրանց։
Ապահով են ավազակների վրանները, և հանգիստ՝ Աստծուն բարկացնողներինը, որոնք Աստծուն ձեռքների մեջ են տանում։
Նրա ականջներում սարսափների ձայն կա. խաղաղ ժամանակ ավերիչը նրա վրա է գալիս։
Արհավիրքն ամեն կողմից զարհուրեցնում է նրան ու ամեն քայլափոխի հալածում է նրան։
Նրանց եզը զուգավորվում է, նրանց կովը չի վիժում և ծնում է։
Թող իր գավազանն իմ վրայից հեռացնի, ու նրա սարսափն ինձ չզարհուրեցնի։
Ինչպե՜ս են հանկարծակի ոչնչանում, սատկում, կորչում զարհուրանքով։
Նրանք մարդու նեղության մեջ չեն և չեն տանջվում ուրիշ մարդկանց հետ։
Գավազանով պիտի պատժեմ նրանց անօրենությունը և ծեծելով՝ նրանց անիրավությունը։