Իմ շունչը կնոջս համար ատելի է, և ես զզվելի եմ իմ եղբայրների համար։
աղերսում էի իմ կնոջը, պաղատանքներով կանչում էի ես իմ հարճերի որդիներին,
«Հոգիս նվաղել է. օրերս կրճատված են. գերեզմանը սպասում է ինձ։
Ծառայիս կանչում եմ, բայց նա չի պատասխանում. նրան իմ բերանով պետք է աղաչեմ։
Ինձ փոքր երեխաներն անգամ անարգում են. հենց վեր եմ կենում, նրանք վրաս խոսում են։