1 «Հոգիս նվաղել է. օրերս կրճատված են. գերեզմանը սպասում է ինձ։
1 «Կորչում եմ հողմավար. կարոտ եմ շիրիմի, բայց դրան չեմ հասնում։
Ես չեմ վիճելու հավիտյան և մշտապես չեմ սրտմտելու, այլապես հոգիները և մարդկանց շունչը, որոնց ես եմ ստեղծել, կնվաղեին իմ առաջ։
Հոբը դրանից հետո հարյուր քառասուն տարի ապրեց և տեսավ իր որդիներին, որդոց որդիներին. չորս սերունդ։
Իմ շունչը կնոջս համար ատելի է, և ես զզվելի եմ իմ եղբայրների համար։
Իմ ուժն ի՞նչ է, որ դիմանամ, և իմ վերջն ի՞նչ է, որ համբերատար լինեմ։
Օրերս մաքոքից արագ են վազում և առանց հույսի վերջանում են։
Որովհետև այս մի քանի տարիները կվերջանան, ու ես այն ճանապարհով կգնամ, որով ետ չեմ դառնա»։
Օրերս անցել են. իմ մտադրությունները, իմ սրտի խորհուրդները խափանվել են։