Մի՞թե մոտս մատյան կա, կամ դպի՞ր է կանգնած, որ մարդկանց գրածը լռեցնեմ։
Իրեն թող ասեն՝ արդյոք ես ուզո՞ւմ եմ խոսել իր հետ։ Որևէ մեկը երբևիցե փափագե՞լ է կործանվել։
Բայց հենց ինչո՞ւ, դե հասկացրո՛ւ ինձ, ի՞նչ ենք ասելու նրան, ու ապա դադարենք շատ բաների մասին խոսելուց։
Ամեն մարդու չէ, որ լույսը տեսանելի է. փայլածուն երկնքում է, ինչպես որ լույսը՝ ամպերի վերևում։
ծովի ավազներից էլ ծանր կլինեին դրանք։ Այդ պատճառով էլ խոսքերս անզգամություն են։
Օձի պես սրեցին իրենց լեզուները. Իժի թույն կա նրանց շուրթերի տակ։
Սակայն Տերն իր սուրբ տաճարի մեջ է, և ողջ երկիրը թող վախենա նրա երեսից։