Պիտի շրջեմ նեղացած սրտով, անսանձ բերանով. ու հավաքույթի մեջտեղում կանգնած՝ ձայնս բարձրացնեմ։
Սևացած եմ ման գալիս, բայց ոչ արևից. ժողովրդի մեջ կանգնում եմ օգնության համար։
Ահա ծաղրվում եմ նախատինքներով և բերան չեմ բացում. աղաղակեմ էլ՝ ոչ մի տեղից դատաստան չկա։
Քնարս սուգի է շրջվել, սիրտս և երգս՝ լացուկոծի մեջ»։
Ահա սահման դրիր իմ օրերին, Եվ կարողությանս ուժը ոչինչ է իմ առջև, Որով բոլորովին ունայն է ամեն մսեղեն մարդ։
Ո՛վ Աստված, մեր ականջներով լսեցինք, Ինչ որ մեր հայրերը պատմեցին մեզ. Այն գործը, որ կատարեցիր նրանց օրերում, առաջին օրերում։