միտքս եկան միայն դառնությունն ու բարկությունը, հոգիս մեջս վհատվեց.
Հիշում է իմ հոգին և ընկճվում է իմ ներսում։
Հենց որ հիշում եմ, տագնապում եմ, քանզի ցավերն են պատել մարմինս։
Նա ամպերով պարուրեց երկինքը Եվ անձրև պատրաստեց երկրի համար, Խոտ բուսեցրեց լեռների վրա, Կանաչություն՝ մարդկանց ծառայելու համար։
Դու ինքդ ես իմ թագավորը և իմ Աստվածը, Որ տնօրինեցիր Հակոբի փրկությունները։