Հովնաթանը կանչեց պատանյակի հետևից՝ ասելով. «Նետը քեզնից այն կողմ է»։ Ապա Հովնաթանը պատանյակի հետևից կանչեց. «Շտա՛պ արի, մի՛ կանգնիր»։ Հովնաթանի պատանին նետերը հավաքեց ու բերեց իր տիրոջը։
Եվ Հովնաթանը տղայի ետևից կանչեց. «Շո՛ւտ արա, շտապի՛ր, մի՛ կանգնիր»։ Եվ Հովնաթանի տղան հավաքեց նետերն ու եկավ իր տիրոջ մոտ։
Երբ պատանյակը գնաց մինչև այն տեղը, ուր Հովնաթանը նետեր էր արձակել,
Պատանյակը ոչինչ չգիտեր, և միայն Հովնաթանն ու Դավիթը գիտեին այդ բանը։