Roinn-seòrsa
103 Rannan à Bìoball mu Thròcair Dhè
Tha tròcair Dhè cho mòr, cho do-chreidsinneach, ’s gum b’ urrainn dhomh a ràdh gu bheil e nas luachmhoire na am beatha fhèin. Smaoinich air – dè am feum a th’ ann am beatha mura faic thu a ghràdh gach madainn a dhùisgeas tu?
Tha e gad ghràdhachadh cho mòr, ’s nach fàg e thu a-riamh, ged a tha thu làn lochdan. Cò dh’fhaodadh fois a lorg mura biodh tròcair Dhè na bheatha? Chan eil mi a’ smaoineachadh gum b’ urrainn do dhuine sam bith.
Tha an duine gun Dia falamh, air chall anns a’ pheacadh agus anns an t-saoghal seo a tha dol a dholaidh. Ach nuair a dh’fhiosraicheas tu maitheas Dhè, chì thu na tha e a’ dèanamh dhut, bho mhadainn gu oidhche.
Smaoinich air na droch rudan a rinn thu, air do olcas fhèin, agus bidh do chridhe air a ghluasad le taingealachd a bhios a’ sruthadh a-mach àsad gun stad.
Tha an fhìrinn gu bheil thu fhathast a’ tarraing anail na fhianais air tròcair Dhè dhutsa. Mhaith e dhut, ghlan e d’ olcas, agus ghiùlain e a’ pheanas a bha airidh ort.
Air sgàth sin, thoir taing dha. Fosgail do bheul agus molaidh Dia. Tha e air a bhith math dhut, air smaoineachadh ort, air coimhead ort le sùilean làn gràidh, agus cha do dhiùlt e a thròcair mhòr dhut a-riamh – tròcair cho luachmhor ’s nach eil crìoch oirre.
Cùm luach gràidh mhòir Ìosa dhut an-diugh agus a-màireach, agus bi taingeil airson a fhuil luachmhor. Leig leat fhèin a bhith air do bhogadh na ghràdh.
Oir tha e ag ràdh ri Maois, Nì mi tròcair air an neach air an dèan mi tròcair, agus gabhaidh mi truas den neach den gabh mi truas. Uime sin chan ann on tì leis an àill, no on tì a ruitheas, ach o Dhia a nì tròcair.
Is gràsmhor agus truacanta an Tighearna, mall a‑chum feirge agus pailt ann an tròcair. Is math an Tighearna do na h‑uile, agus tha a chaomh-thròcairean os cionn a obrach uile.
O thugaibh buidheachas don Tighearna, oir tha e math, oir gu bràth mairidh a thròcair. Chuartaich na cinnich gu lèir mi, ach ann an ainm an Tighearna gearraidh mi as iad. Chuartaich iad mi, seadh, chuartaich iad mi, ach ann an ainm an Tighearna gearraidh mi as iad. Chuartaich iad mi mar bheachan; cuirear as iad mar theine droighnich; oir ann an ainm an Tighearna gearraidh mi as iad. Thug thu ionnsaigh dhian orm a‑chum mo leagadh, ach chuidich an Tighearna leam. Is e an Tighearna mo neart agus mo cheòl, agus is e mo shlàinte. Tha guth gàirdeachais agus slàinte ann am pàilleanan nam fìrean; rinn deaslàmh an Tighearna treubhantas! Dh’àrdaicheadh deaslàmh an Tighearna; rinn deaslàmh an Tighearna treubhantas! Chan fhaigh mi bàs, ach mairidh mi beò, agus cuiridh mi an cèill obraichean an Tighearna. Throm-smachdaich an Tighearna mi, ach gu bàs cha tug e thairis mi. Fosglaibh dhomh geatachan an ionracais; thèid mi a‑steach orra, agus molaidh mi an Tighearna. Abradh Israel a‑nis gum mair a thròcair gu bràth.
Cuimhnich do chaomh-thròcairean, a Thighearna, agus do choibhneasan gràdhach, oir tha iad ann o chian nan cian. Peacaidhean m’òige agus m’easaontais, na cuimhnich thusa; a rèir do thròcair bi‑sa cuimhneachail orm, air sgàth do mhaitheis, a Thighearna.
Air an adhbhar sin guidheam oirbh, a bhràithrean, tre thròcairean Dhè, ur cuirp a thoirt nam beò-ìobairt, naoimh, thaitnich do Dhia, nì as e ur seirbhis reusanta.
Oir dealaichidh na slèibhtean rim bunait, agus atharraichear na beanntan as an àite; ach cha dealaich mo choibhneas riutsa, agus chan atharraichear coicheangal mo shìth, deir an Tighearna aig a bheil truas dhìot.
Guma beannaichte gu robh Dia agus Athair ar Tighearna Iosa Crìosd, neach a rèir a mhòr-thròcair a dh’ath-ghin sinne gu beò-dhòchas, tre aiseirigh Iosa Crìosd o na mairbh.
A bhràithrean, ma ghlacar neach ann an coire air bith gu h‑obann, sibhse a tha spioradail togaibh suas a shamhail sin de dhuine ann an spiorad na macantachd; a’ toirt aire dhut fhèin, nach buairear thu mar an ceudna.
An tì a dh’fhalaicheas a pheacaidhean, cha soirbhich leis; ach esan a dh’aidicheas agus a thrèigeas iad, gheibh e tròcair.
Ach tha thusa, a Thighearna, ad Dhia iochdmhor agus gràsmhor, mall a‑chum feirge agus pailt ann an tròcair agus ann am fìrinn.
Beannaichte gu robh Dia, eadhon Athair ar Tighearna Iosa Crìosd, Athair nan tròcair, agus Dia na h‑uile chomhfhurtachd; A tha a’ toirt comhfhurtachd dhuinne nar n‑uile àmhghar, a‑chum sinn a bhith comasach air comhfhurtachd a thoirt dhaibhsan a tha ann an àmhghar sam bith, leis a’ chomhfhurtachd leis a bheil sinn fhèin a’ faotainn comhfhurtachd o Dhia.
Ach imichibh agus fòghlamaibh ciod as ciall dha seo, Tròcair is àill leam, agus chan ìobairt: oir cha tàinig mise a ghairm nam fìreanach, ach nam peacach a‑chum aithreachais.
Oir dhruid Dia iad uile ann am mì‑chreideamh, a‑chum tròcair a dhèanamh air na h‑uile.
Ach tha tròcair an Tighearna o shìorraidheachd orrasan don eagal e, agus a fhìreantachd do chloinn an cloinne, Dhaibhsan a chumas a choicheangal, agus a chuimhnicheas a àitheantan a‑chum an dèanamh.
Agus dh’èirich e, agus chaidh e a dh’ionnsaigh a athar. Ach air dha a bhith fhathast fada uaithe, chunnaic a athair e, agus ghabh e truas mòr dheth, agus ruith e, agus thuit e air a mhuineal, agus phòg e e. Agus thubhairt am mac ris, Athair, pheacaich mi an aghaidh fhlaitheanais, agus ann ad làthair-sa, agus chan airidh mi tuilleadh gun goirte do mhac dhìom.
Earbadh Israel as an Tighearna, oir aig an Tighearna tha tròcair, agus aigesan tha mòr-shaorsa; Agus saoraidh e Israel o a euceartan gu lèir.
Agus air an adhbhar seo feithidh an Tighearna, a‑chum gun nochd e deagh-ghean dhuibh; agus air an adhbhar seo àrdaichear e, a‑chum gun nochd e tròcair dhuibh; oir is Dia ceart-bhreitheach an Tighearna; is beannaichte iadsan uile a tha a’ feitheamh ris-san.
Bha mi òg, agus a‑nis tha mi sean; gidheadh chan fhaca mi am fìrean air a thrèigsinn, agus a shliochd ag iarraidh arain.
Uime sin cuiribh-se umaibh (mar dhaoine taghte Dhè, naomh agus ionmhainn), innidh thròcairean, caomhalachd, irioslachd inntinn, macantas, fad-fhulangas;
Eisd rium, a Thighearna, oir is math do choibhneas gràdhach; a rèir lìonmhorachd do chaomh-thròcairean till rium.
Nach bu chòir dhutsa, mar an ceudna, tròcair a dhèanamh air do cho-sheirbhiseach fhèin, amhail a rinn mise tròcair ortsa?
Dèan tròcair orm, a Dhè, a rèir do choibhneas gràidh; a rèir lìonmhorachd do chaomh-thròcairean, dubh as m’easaontas. Cruthaich annam cridhe glan, a Dhè, agus ath-nuadhaich spiorad ceart an taobh a‑staigh dhìom. Na tilg mi od shealladh, agus na toir do spiorad naomh uam. Aisig dhomh gàirdeachas do shlàinte, agus led spiorad saor cùm suas mi. Teagaisgidh mi do luchd-easaontais do shlighean, agus iompaichear peacaich ad ionnsaigh. Saor mi o chionta fala, a Dhè, a Dhè mo shlàinte; àrd-mholaidh mo theanga d’fhìreantachd. A Thighearna, fosgail mo bhilean, agus cuiridh mo bheul an cèill do chliù. Oir chan iarr thu ìobairt, no bheirinn dhut i; ann an ìobairt-loisgte chan eil tlachd agad. Is iad ìobairtean Dhè spiorad briste; air cridhe briste agus brùite, a Dhè, cha dèan thusa tàir. Dèan math, ad dheagh-ghean, do Shion; tog suas ballachan Ierusaleim. An sin taitnidh ìobairtean ionracais riut, ìobairtean-loisgte agus làn ìobairtean-loisgte; an sin ìobraidh iad tairbh òga air d’altair. Gu h‑iomlan ionnail mi om lochd, agus glan mi om pheacadh,
Ach tha Dia a’ moladh a ghràidh fhèin dhuinne, do bhrìgh nuair a bha sinn fhathast nar peacaich gun d’fhuiling Crìosd bàs air ar son.
Ach nuair a dh’fhoillsicheadh coibhneas agus gràdh Dhè ar Slànaighear do dhaoine, Chan ann o obraichean fìreantachd a rinn sinne, ach a rèir a thròcair fhèin shaor e sinn, tre ionnlad na h‑ath-ghineamhainn, agus ath-nuadhachadh an Spioraid Naoimh;
Oir mar seo deir an Tì àrd agus uasal, don àite-còmhnaidh sìorraidheachd, don ainm an Tì naomh: Anns an ionad àrd agus naomh gabham-sa còmhnaidh; maille ris-san fòs a tha leònte agus iriosal na spiorad; a bheothachadh spiorad nan iriosal, agus a bheothachadh cridhe nan daoine leònte.
Mar a ghabhas athair truas da chloinn, gabhaidh an Tighearna truas dhiubhsan don eagal e;
Oir bidh mise tròcaireach dan euceartan, agus am peacaidhean agus an aingidheachd cha chuimhnich mi nas mò.
Is beannaichte esan don do mhaitheadh a easaontas, da bheil a pheacadh air a fhalach. Is lìonmhor doilgheasan don aingidh, ach cuartaichidh tròcair esan a dh’earbas as an Tighearna. Bithibh aoibhneach anns an Tighearna, agus dèanaibh gàirdeachas, sibhse a fhìreanan; agus dèanaibh luathghaire, sibhse uile a tha ceart ann an cridhe. Is beannaichte an duine nach cuir an Tighearna euceart as a leth, agus aig nach eil cealg na spiorad.
Ma dh’aidicheas sinn ar peacaidhean, tha esan fìrinneach agus ceart, a‑chum ar peacaidhean a mhaitheadh dhuinn, agus ar glanadh o gach uile neo-fhìreantachd.
Molaibh an Tighearna. O thugaibh buidheachas don Tighearna, oir tha e math, oir gu bràth mairidh a thròcair.
Agus thubhairt Daibhidh ri Gad, Tha mi ann an teinn mhòir: tuiteamaid a‑nis ann an làimh an Tighearna, oir is lìonmhor a thròcairean, ach ann an làimh duine na tuiteam.
Gleidhidh an Tighearna na coigrich; togaidh e suas an dìlleachdan agus a’ bhantrach, ach tilgidh e slighe nan aingidh bun-os‑cionn.
Ach is e toradh an Spioraid gràdh, aoibhneas, sìth, fad-fhulangas, caomhalachd, maitheas, creideamh,
Oir chan eil tlachd agamsa ann am bàs an tì a bhàsaicheas, tha an Tighearna Dia ag ràdh: uime sin, tillibh-se, agus mairibh beò.
Gidheadh, gu h‑iochdmhor mhaith esan an lochd, agus cha do sgrios e iad; seadh, iomadh uair thionndaidh e a fhearg uaithe, agus cha do dhùisg e a chorraich uile.
Gabh truas dhìom, a Thighearna, oir tha mi lag; slànaich mi, a Thighearna, oir tha mo chnàmhan air an cràdh;
An tì a ghabhas truas den bhochd, bheir e air iasad don Tighearna; agus an nì a bheir e uaithe, ìocaidh e dha a‑rìs.
Dèan tròcair orm, a Dhè, a rèir do choibhneas gràidh; a rèir lìonmhorachd do chaomh-thròcairean, dubh as m’easaontas.
Thigibh a‑nis, agus tagramaid ri chèile, deir an Tighearna; ged robh ur peacaidhean mar an sgàrlaid, bidh iad geal mar an sneachd; ged robh iad dearg mar chorcar, bidh iad mar olainn.
Neach a shònraich Dia na ìobairt-rèitich, tre chreideamh na fhuil, a‑chum a fhìreantachd fhoillseachadh le maitheanas nam peacaidhean a chaidh seachad, tre fhad-fhulangas Dhè;
Ma chomharraicheas tusa aingidheachd, a Thighearna; a Thighearna, cò a sheasas? Ach maille riutsa tha maitheanas, agus uime sin bidh eagal air daoine romhad.
Agus bithibh coibhneil teò-chridheach da chèile; a’ toirt maitheanais da chèile, eadhon mar a thug Dia maitheanas dhuibhse ann an Crìosd.
Nach robh uaireigin nur sluagh, ach a‑nis is sibh sluagh Dhè: dream nach d’fhuair tròcair, ach a‑nis a tha air faotainn tròcair.
Gabhaidh an t‑aingidh air iasad, agus cha dìol e a‑rìs; ach tha am fìrean tròcaireach, agus bheir e uaithe.
O thugaibh buidheachas don Tighearna, oir tha e math, oir gu bràth mairidh a thròcair. Dhàsan a bhuail na h‑Eiphitich nan ciad-ghinean, oir gu bràth mairidh a thròcair; Agus a thug a‑mach Israel as am meadhon, oir gu bràth mairidh a thròcair; Le làimh thrèin, agus le gàirdean sìnte a‑mach, oir gu bràth mairidh a thròcair; Dhàsan a roinn a’ mhuir ruadh na roinnean, oir gu bràth mairidh a thròcair; Agus a thug air Israel dol tro a meadhon, oir gu bràth mairidh a thròcair; Ach a thilg Phàraoh agus a armailt bun-os‑cionn anns a’ mhuir ruaidh, oir gu bràth mairidh a thròcair. Dhàsan a threòraich a shluagh tron fhàsach, oir gu bràth mairidh a thròcair; Dhàsan a bhuail rìghrean mòra, oir gu bràth mairidh a thròcair; Agus a mharbh rìghrean treuna, oir gu bràth mairidh a thròcair; Sihon rìgh nan Amorach, oir gu bràth mairidh a thròcair; Thugaibh buidheachas do Dhia nan diathan, oir gu bràth mairidh a thròcair. Agus Og rìgh Bhasain, oir gu bràth mairidh a thròcair; Agus a thug am fearann mar oighreachd, oir gu bràth mairidh a thròcair; Mar oighreachd do Israel, a òglach fhèin, oir gu bràth mairidh a thròcair; A chuimhnich oirnn nar staid ìosail, oir gu bràth mairidh a thròcair; Agus a shaor sinn o ar naimhdean, oir gu bràth mairidh a thròcair; A tha a’ tabhairt bìdh do gach feòil, oir gu bràth mairidh a thròcair. O thugaibh buidheachas do Dhia nan nèamh, oir gu bràth mairidh a thròcair. Thugaibh buidheachas do Thighearna nan tighearnan, oir gu bràth mairidh a thròcair;
Air dol do Pheadar da ionnsaigh anns an àm sin, thubhairt e, A Thighearna, cia minig a pheacaicheas mo bhràthair am aghaidh, agus a mhaitheas mi dha? An ann gu ruig an seachdamh uair? Thubhairt Iosa ris, Chan abair mi riut gus an seachdamh uair, ach gu deich agus trì-fichead seachd uairean.
Trèigeadh an t‑aingidh a shlighe, agus an duine eucorach a smuaintean, agus tilleadh e ris an Tighearna, agus nochdaidh e tròcair dha; agus ri ar Dia-ne, oir bheir e maitheanas gu pailt.
Eiridh tusa, nì thu tròcair air Sion, oir tha an t‑àm gu deagh-ghean a nochdadh dhi, seadh, an t‑àm suidhichte air teachd;
Gidheadh, air a shon seo fhuair mi tròcair, a‑chum gum foillsicheadh Crìosd annamsa air tùs an uile fhad-fhulangas, mar eisempleir dhaibhsan a chreideadh ann, an dèidh seo, a‑chum na beatha maireannaich.
Is iad ceartas agus breitheanas àite-tàimh do rìgh-chathrach; thèid tròcair agus fìrinn rod ghnùis.
A chumas còir riùsan a tha fo fhòirneart, a bheir biadh do na h‑acraich. Cuiridh an Tighearna na prìosanaich fa sgaoil.
Agus na sgìthicheamaid de mhath a dhèanamh: oir ann an àm iomchaidh buainidh sinn, mura fannaich sinn.
Coileanaidh an Tighearna air mo shon; mairidh do thròcair, a Thighearna, gu bràth; na trèig obraichean do làmh.
Agus a‑chum gun tugadh na Cinnich glòir do Dhia airson a thròcair: a rèir mar a tha e sgrìobhte, Air an adhbhar seo aidichidh mi thu am measg nan Cinneach, agus seinnidh mi ceòl dod ainm.
Cuidich leinn, a Dhè ar slàinte, air sgàth glòir d’ainme, agus teasairg sinn, agus glan ar peacaidhean uainn airson d’ainme fhèin.
Iarraibh, agus bheirear dhuibh: siribh, agus gheibh sibh: buailibh an doras, agus fosglar dhuibh:
Thigeamaid am fagas le cridhe fìor, ann an làn dearbhachd a’ chreidimh, le ar cridheachan air an crath-ghlanadh o dhroch cogais, agus le ar cuirp air an nighe le uisge glan.
Is dlùth an Tighearna dhaibhsan a tha briste nan cridhe, agus saoraidh e iadsan a tha brùite nan spiorad.
Agus air seasamh don chìs-mhaor fad air ais, cha b’àill leis fiù a shùilean a thogail suas gu nèamh, ach bhuail e a uchd, ag ràdh, A Dhia, dèan tròcair ormsa a tha am pheacach.
Cha bhi acras no tart orra, cha mhò a bhuaileas an teas no a’ ghrian iad; oir nì esan aig a bheil iochd orra an stiùradh, agus treòraichidh e iad a‑chum nan sruthan uisge.
Thoir orm do choibhneas gràidh a chluinntinn anns a’ mhadainn, oir annadsa chuir mi mo dhòigh; thoir orm gun aithnich mi an t‑slighe anns an còir dhomh imeachd, oir riutsa tha mi a’ togail suas m’anama.
Cruthaich annam cridhe glan, a Dhè, agus ath-nuadhaich spiorad ceart an taobh a‑staigh dhìom.
Feuchaibh, ciod a’ ghnè ghràidh a thug an t‑Athair dhuinne, gun goirte clann Dhè dhinn! Uime sin chan aithne don t‑saoghal sinn, do bhrìgh nach b’aithne dha esan.
Oir mar a tha na nèamhan àrd os cionn na talmhainn, mar sin tha a thròcair mòr don taobh-san don eagal e. Cho fad is a tha an àird an ear on àird an iar, cho fad is sin chuir e uainn ar n‑easaontais.
Agus na bithibh air ur cumadh ris an t‑saoghal seo: ach bithibh air ur cruth-atharrachadh tre ath-nuadhachadh ur n‑inntinn, a‑chum gun dearbh sibh ciod i toil mhath, thaitneach, agus dhiongmhalta sin Dhè.
Mar an ceudna dhutsa, a Thighearna, buinidh tròcair, oir bheir thu luigheachd do dhuine a rèir a obrach.
Tha Spiorad an Tighearna orm, do bhrìgh gun d’ung e mi a shearmonachadh an t‑soisgeil do na bochdan; chuir e mi a shlànachadh na muinntir aig a bheil an cridhe briste, a ghairm fuasglaidh do na braighdean, agus aiseag am fradhairc do na doill, a thoirt saorsa don mhuinntir a tha brùite,
Ach gun dèanadh Dia fhèin nan uile ghràs, a ghairm sinne a‑chum a ghlòire shìorraidh tre Iosa Crìosd, an dèidh dhuibh fulang rè ùine bhig, iomlan sibh; gun daingnicheadh, gun neartaicheadh, gun socraicheadh e sibh:
Uime sin b’fheumail dha anns na h‑uile nithean a bhith air a dhèanamh cosmhail ra bhràithrean; a‑chum gum biodh e na àrd-shagart tròcaireach agus dìleas ann an nithean a‑thaobh Dhè, a‑chum rèite a dhèanamh airson peacaidhean an t‑sluaigh:
Ach nuair a chunnaic e an sluagh, ghabh e truas dhiubh, airson gu robh iad air fannachadh, agus air an sgapadh o chèile, mar chaoraich aig nach eil buachaille.
Ach Dia, a tha saoibhir ann an tròcair, airson a mhòr-ghràidh leis an do ghràdhaich e sinn, Eadhon air dhuinn a bhith marbh ann am peacaidhean, cho-bheothaich e sinn maille ri Crìosd; (le gràs tha sibh air ur tèarnadh;)
(Oir is Dia tròcaireach an Tighearna do Dhia-sa) cha trèig e thu, cha mhò a sgriosas e thu, no a dhìochuimhnicheas e coicheangal d’athraichean, a mhionnaich e dhaibh.
Thigeamaid uime sin le dànachd gu rìgh-chathair nan gràs, a‑chum gum faigh sinn tròcair, agus gun amais sinn air gràs a‑chum cobhair ann an àm feuma.
Agus reubaibh ur cridhe, agus chan e ur n‑aodach; agus tillibh ris an Tighearna ur Dia: oir tha e tròcaireach agus iochdmhor, mall a‑chum feirge, agus làn de chaomhalachd, agus gabhaidh e aithreachas mun olc.
Ach bha an Tighearna maille ri Iòseph, agus nochd e tròcair dha, agus thug e dha deagh-ghean ann an sùilean fear-gleidhidh a’ phrìosain.
Chan ann o obraichean fìreantachd a rinn sinne, ach a rèir a thròcair fhèin shaor e sinn, tre ionnlad na h‑ath-ghineamhainn, agus ath-nuadhachadh an Spioraid Naoimh;
Is ann de thròcairean an Tighearna nach eil sinn air ar caitheamh, a chionn nach eil fàiling air a thròcairean. Tha iad nuadh gach aon mhadainn; is mòr do dhìlseachd!
A Thighearna, na cùm-sa do chaomh-thròcairean uam; gleidheadh do choibhneas gràdhach agus d’fhìrinn a‑ghnàth mi.
Uime sin till thusa rid Dhia: coimhead tròcair agus breitheanas; agus feith air do Dhia a‑ghnàth.
Gu cinnteach leanaidh math agus tròcair mi uile làithean mo bheatha; agus còmhnaichidh mi ann an taigh an Tighearna fad mo làithean.
Cuimhnich do chaomh-thròcairean, a Thighearna, agus do choibhneasan gràdhach, oir tha iad ann o chian nan cian.
Don duine thròcaireach nochdaidh tu thu fhèin tròcaireach, agus don duine ionraic nochdaidh tu thu fhèin ionraic.
Tha tròcair agus fìrinn air còmhlachadh a chèile; tha ceartas agus sìth air pògadh a chèile.