1 Faoi dheireadh d'oscail Iób a bhéal agus chuir a mhallacht ar lá a bhreithe.
1 Na dhiáigh so dfoscuil Iób a bheul, agus do mhalluigh se a lá.
Sín amach do lámh, más ea, agus leag í ar a bhfuil aige, agus is deimhin go ndéanfaidh sé thú a mhaslú le do bhéal.”
Sna nithe sin uile níor pheacaigh Iób ná níor labhair go tarcaisneach in aghaidh Dé.
Shuigh siad ar an talamh taobh leis ar feadh seacht lá agus seacht n‑oíche, gan focal a labhairt leis mar ba dhobrónach an radharc acu é.
Ach sín do lámh anois agus bain lena chnámh agus lena fheoil, agus caithfidh sé mallacht san aghaidh ort, caithfidh sin.”
Seo mar a dúirt sé:
Scrios ar an lá a rugadh mé Agus ar an oíche a dúirt: “Gineadh mac.”
Is le barr baoise a osclaíonn Iób a bhéal, Agus le teann aineolais a labhraíonn sé chomh fadálach sin.
Óir chuir siad a chroí chun seirbhe, ionas gur labhair sé briathra míchríonna.
Is mairg domsa, a mháthair, gur rug tú mé i m'fhear caismirte agus i m'fhear achrannach don tír ar fad. Ní thugaim ar iasacht ná ní bhfaighim ar iasacht; ina dhiaidh sin mallaíonn gach aon duine mé.