11 Dorchaíodh do sholas agus dalladh thú, Agus tá an díle do do bhá.
11 Nó dorchadas, nach fhéidir leachd dfaicsin; agus iomad uisge ad fholach.
Déanfaidh tú dearmad de d'ainnise, Gan de chuimhne agat air ach mar an tuile a ghabh thart.
Tiomáinfear é ó sholas go dorchadas, Agus ruaigfear as an saol é.
Lagófar an solas ina bhoth Agus múchfar an lampa os a chionn.
Chuir sé bac ar mo bhóthar agus ní féidir dom gabháil thairis. Chuir sé an dorchadas ina bhrat ar mo chosán.
Deir sibh: “Is tapa a scuabfaí ar shiúl iad ar dhromchla na n‑uiscí; Bheadh mallacht ar a gcuid den talamh. Ní thabharfadh a bhfíonghort toradh uaidh cheal uisce.
An dtig leat do ghuth a ardú chun na néalta, Agus iallach a chur ar na tuilte teanntaithe uisce [do thoil a dhéanamh]?
Bíonn dorchadas rompu sa lá Agus bíonn siad ag amharcaíl oíche um mheán lae.
Tá m'anam go buartha istigh ionam, is ort a bhím ag cuimhneamh ó thír na Iordáine, ó Hearmón, agus fós ó Shliabh Mizeár.
Tá bealach na n‑urchóideach mar an duibheagán domhain; ní eol dóibh céard a bhaineann tuisle astu.
nó ag breathnú síos ar an talamh, níl ann ach anbhroid agus dorchadas, gruamacht na hanbhuaine, agus ní fheicfidh siad ach an oíche.
Ní sa solas ach sa dorchadas a thiomáin agus a sheol sé mé.
D'éirigh an t‑uisce os mo chionn agus dúirt mé: ‘Tá deireadh liom!’
“Nuair a bhí mé i gcruachás, scread mé ar an Tiarna, agus thug sé cluas do mo ghuí; ó bhroinn an Bháis ghlaoigh mé ort agus d'éist tú le mo ghuth.
ach clann na ríochta féin, caithfear amach sa dorchadas iad; is ann a bheidh gol agus díoscán fiacla.”