1 Peadar 3 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ A mhná, bidhidh‐se umhal, mar an gcéadna, d’bhur bhfearaibh féin; ionnas, má tá aon chuid aca nach n‐umhluigheann do’n bhriathar, go mbuaidhfear ortha, i n‐éagmais an bhriathair, le deagh‐iomchar a mbainchéile;

² ag féachain dóibh ar bhur mbéasaibh banamhla, cúthaile.

³ Ná bíodh le feicsin mar adhbhar maise oraibh ar an taobh amuigh dhíbh gruaig threillsighthe, nó seoda óir, nó culaithe breaghtha éadaigh;

⁴ acht nádúir fholuighthe an chroidhe istigh, deagh‐mhaise neamh‐thruaillighthe caoin‐spioraid cheannsa, atá an‐luachmhar i bhfiadhnaise Dé.

⁵ Óir na mná naomhtha fad ó, go raibh a muinighin as Dia, is ar an gcuma sin do mhaisigheadar iad féin, agus iad umhal d’á bhfearaibh féin:

⁶ fá mar bhí Sára umhal d’Abracham, ag glaodhach tighearna air. Atá sibh‐se ’n‐bhur gclainn di anois, má ghníonn sibh go maith, gan éinnidh bheith ann le faitchíos do chur oraibh.

⁷ Ar an gcuma chéadna, a fheara, déanaidh cómhnaidhe i n‐éinfheacht le n‐bhur mnáibh do réir déighchéille, ag tabhairt onóra do’n mhnaoi amhail do’n tsoitheach is laige, agus mar chómh‐oidhre grása na beathadh; chum nach gcurfar aon chosc le n‐bhur n‐urnaighthibh.

⁸ I ndeireadh scéil, bidhidh uile ar aon intinn, athtruaghach, lán de ghrádh bráthardha, so‐chroidheach, acht umhal;

⁹ gan olc do dhéanamh i n‐éiric an uile, ná athcháineadh do thabhairt i n‐aghaidh cáinte, acht ’n‐a ionad sin, beannacht; óir is chuige sin do glaodhadh sibh, go bhfaigheadh sibh beannacht mar oidhreacht.

¹⁰ Óir, An té gur mian leis beatha, Agus laethe maithe d’fheicsin, Coisceadh sé a theanga de’n olc, Agus a bheola d’fhoclaibh mealltacha:

¹¹ Staonadh sé de’n olc, agus déanadh sé maitheas; Iarradh sé síothcháin, agus leanadh sé í.

¹² Óir atá súile an Thighearna ar na fíréanaibh, Agus atá a chluasa foscailte d’á n‐urnaighthibh: Acht atá a ghnúis i n‐aghaidh luchta déanta an uilc.

¹³ Agus cia h‐é dhéanfas dochar daoibh, má leanann sibh go dícheallach de’n mhaith?

¹⁴ Acht má fhulaingeann sibh ar son na fíréantachta féin, is aoibhinn daoibh: agus ná bíodh eagla oraibh rómpa‐san, agus ná bíodh buaidhirt oraibh;

¹⁵ acht naomhuighidh Críost mar Thighearna ’n‐bhur gcroidheachaibh: agus sibh ullamh i gcómhnaidhe chum freagra do thabhairt do gach duine iarras fios fátha an dóchais atá ionnaibh:

¹⁶ acht a dhéanamh go ciúin, ómósach, agus coinsias maith bheith agaibh; ionnas, nuair labhartar ’n‐bhur n‐aghaidh, go gcuirfear náire ortha‐san mhasluigheas bhur ndeaghiomchar i gCríost.

¹⁷ Óir is fearr, má’s é toil Dé é, go bhfulaingeochadh sibh ag déanamh maitheasa, ná ag déanamh olcais.

¹⁸ Óir d’fhulaing Críost féin, aon uair amháin, ar son na bpeacaidhe, an fíréan i n‐éiric na neimhfhíréan, chum sinn do thabhairt chum Dé; d’á chur chum báis san bhfeoil, acht d’á bheodhadh san spiorad;

¹⁹ ’n‐á ndeachaidh sé agus ’n‐ar sheanmóir sé do na spioraidibh do bhí fá ghlas;

²⁰ an dream do bhí easumhal san am fad ó, nuair do bhí foighid Dé ag fanamhain i laethibh Naoi, an fhaid do bhí an áirc d’á cur i dtreo, gur sábháladh beagán daoine, is é sin ochtar, innti treasna an uisce.

²¹ Is é a shamhail sin an baiste shlánuigheas sinne anois, ní h‐é glanadh salachair an chuirp, acht freagairt deagh‐choinsiais do Dhia, tré aiséirghe Íosa Críost;

²² atá ar dheasláimh Dé, tar a éis dó dul isteach ins na flaitheasaibh; na h‐aingle, agus na h‐ughdaráis, agus na cumhachta bheith curtha fá n‐a cheannas.