1 Eoin 5 - Tiomna Nua 1951 (de Siúnta)

¹ Cibé duine chreideas gur ab é Íosa an Críost, is ó Dhia do geineadh é, agus cibé duine ghrádhuigheas an té do ghein é, grádhuigheann sé an Mac do geineadh uaidh.

² Air so aithnighmíd go bhfuil grádh againn do chlainn Dé, nuair bhíos grádh againn do Dhia, agus nuair choimheádaimíd a aitheanta.

³ Óir is é seo grádh Dé, sinne do choimheád a aitheanta: agus ní fhuil a aitheanta trom.

⁴ Óir buadhann ar geineadh ó Dhia ar an saoghal, agus is é do bhuaidh ar an saoghal, ná ár gcreideamh‐na.

⁵ Agus cia h‐é bhuadhas ar an saoghal acht an té chreideas gur ab é Iosa Mac Dé?

⁶ Is é Íosa Críost an té tháinig tré uisce agus tré fhuil: ní h‐é tríd an uisce amháin, acht tríd an uisce agus tríd an fhuil.

⁷ Agus is é an Spiorad do‐bheir fiadhnaise, óir is é an Spiorad an fhírinne.

⁸ Óir atá triúr ann do‐bheir fiadhnaise, an Spiorad, agus an t‐uisce, agus an fhuil: agus cuireann an triúr le chéile.

⁹ Má ghlacaimíd le fiadhnaise na ndaoine, is mó ’ná sin fiadhnaise Dé: óir is í fiadhnaise Dé, go dtug sé fiadhnaise i dtaobh a mhic.

¹⁰ An té chreideas i Mac Dé, atá an fhiadhnaise seo ann féin. An té nach gcreideann do Dhia, bréagnuigheann sé é; de bhrigh nár chreid sé an fhiadhnaise thug Dia i dtaobh a Mhic.

¹¹ Agus is í seo an fhiadhnaise, go dtug Dia an bheatha mharthannach dúinn, agus gur ’n‐a Mhac atá an bheatha so.

¹² An té go bhfuil an Mac aige, atá an bheatha aige; an té nach bhfuil Mac Dé aige, ní fhuil an bheatha aige.

¹³ Do scríobhas na neithe seo chugaibh‐se chreideas i n‐ainm Mhic Dé chum go mbéidh eolas agaibh go bhfuil an bheatha mharthannach agaibh.

¹⁴ Agus is é adhbhar an uchtaigh atá againn ’n‐a thaobh, má iarraimíd rud ar bith do réir a thola air, go n‐éisteann sé linn:

¹⁵ agus má tá a fhios againn go n‐éisteann sé le cibé nidh iarraimíd air, annsin atá a fhios againn go bhfuil na neithe d’iarramar air againn.

¹⁶ Má chíonn aoinneach a bhráthair ag déanamh peacaidh nach bhfuil chum báis, iarrfaidh sé, agus bhéarfaidh Dia beatha dhó le h‐aghaidh na ndaoine nach ndéanann peacadh chum báis. Atá peacadh chum báis ann; ní abraim go mba cheart dó guidhe ar a shon sin.

¹⁷ Is peacadh gach éagcóir: agus tá peacadh ann nach bhfuil chum báis.

¹⁸ Is eol dúinn, aoinneach do geineadh ó Dhia nach ndéanann sé peacadh; acht an té do geineadh ó Dhia, coimheádann sé féin é, agus ní bhfaghann an ainspioraid greim air.

¹⁹ Is eol dúinn, leis, gur daoine le Dia sinn, agus go bhfuil an saoghal ar fad fá chumhacht na h‐ainspioraide.

²⁰ Agus is eol dúinn go dtáinig Mac Dé, agus go dtug sé tuigsin dúinn chum an té atá fírinneach d’aithint, agus atáimíd‐ne san té atá firinneach, ’n‐a Mhac Íosa Críost.

²¹ Is é an fír‐Dhia, agus an bheatha mharthannach é seo. A chlann bheag, coimheádaidh sibh féin ar íodhalaibh.