διότι ὁ Ἡρώδης ἐφοβότανε τὸν Ἰωάννην, ἐπειδὴ ἤξερε ὅτι ἦτο ἄνδρας δίκαιος καὶ ἅγιος καὶ τὸν ἐπροστάτευε. Τὸν ἄκουε εὐχαρίστως, ἀλλὰ ὅσα ἄκουε τὸν ἔφερναν εἰς μεγάλην ἀπορίαν.
Κατά Λουκάν 8:13 - Η Καινή Διαθήκη του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού κατά νεοελληνικήν απόδοσιν Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἔπεσαν εἰς τὸ πετρῶδες ἔδαφος, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὅταν ἀκούσουν, δέχονται μὲ χαρὰν τὸν λόγον ἀλλὰ δὲν ἔχουν ρίζαν· προσωρινῶς πιστεύουν καὶ τὸν καιρὸν τῆς δοκιμασίας ἀπομακρύνονται. Περισσότερες εκδόσειςH Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos) Eκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά· και αυτοί δεν έχουν ρίζα· οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν. Νεοελληνική Μετάφραση Λόγου Oι σπόροι πάλι, που έπεσαν πάνω στην πέτρα είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν, δέχονται με χαρά το λόγο. Aυτοί όμως δεν έχουν ρίζα κι ενώ πιστεύουν προσωρινά, κατόπιν, σε καιρό πειρασμού, απομακρύνονται. Cata Lucan Evanghelion ke e Praxis ton Apostolon 1859 (Frangochiatika) I dhe epi tis petras ine ekini itines otan acusosi, meta charas dhechonde ton loghon: ke uti rizan dhen echusin: itines pros keron pistevusi, ke en kerò pirazmù apostatusi. Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι’ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι’ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Textus Receptus (Scrivener 1894) οι δε επι της πετρας οι οταν ακουσωσιν μετα χαρας δεχονται τον λογον και ουτοι ριζαν ουκ εχουσιν οι προς καιρον πιστευουσιν και εν καιρω πειρασμου αφιστανται |
διότι ὁ Ἡρώδης ἐφοβότανε τὸν Ἰωάννην, ἐπειδὴ ἤξερε ὅτι ἦτο ἄνδρας δίκαιος καὶ ἅγιος καὶ τὸν ἐπροστάτευε. Τὸν ἄκουε εὐχαρίστως, ἀλλὰ ὅσα ἄκουε τὸν ἔφερναν εἰς μεγάλην ἀπορίαν.
ἐκεῖνοι ποὺ ἔπεσαν κοντὰ εἰς τὸν δρόμον εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἄκουσαν, ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον ἀπὸ τὴν καρδιά τους, διὰ νὰ μὴ πιστέψουν καὶ σωθοῦν.
Ἐκεῖνο ποὺ ἔπεσε στὰ ἀγκάθια, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν ἀλλ᾽ εἰς τὸν δρόμον τους συμπνίγονται ἀπὸ τὰς φροντίδας καὶ τὸν πλοῦτον καὶ τὰς ἡδονὰς τοῦ βίου καὶ ὁ καρπός τους δὲν ὡριμάζει.
Κάθε κλῆμά μου ποὺ δὲν φέρει καρπόν, τὸ ἀφαιρεῖ καὶ καθένα ποὺ φέρει καρπὸν, τὸ καθαρίζει, διὰ νὰ φέρῃ περισσότερον καρπόν.
Ὅποιος δὲν μένει ἑνωμένος μ᾽ ἐμένα πετιέται ἔξω, ὅπως τὸ κλῆμα, καὶ ξεραίνεται καὶ τὰ μαζεύουν καὶ τὰ ρίχνουν στὴν φωτιὰ καὶ καίονται.
Ἐκεῖνος ἦτο τὸ λυχνάρι ποὺ ἔκαιε καὶ ἐφώτιζε καὶ ἠθέλατε νὰ χαρῆτε ὀλίγον εἰς τὸ φῶς του.
Καὶ ἐὰν ἔχω χάρισμα προφητείας καὶ γνωρίζω ὅλα τὰ μυστήρια καὶ ὅλην τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω ὅλην τὴν πίστιν, ὥστε νὰ μεταθέτω βουνά, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀγάπην, δὲν εἶμαι τίποτε.
διὰ τοῦ ὁποίου καὶ σώζεσθε, ἐὰν τὸ κρατᾶτε στερεά, ὅπως σᾶς τὸ ἐκήρυξα, ἐκτὸς ἐὰν μάταια ἐπιστέψατε.
Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, ποιός σᾶς ἐβάσκανε, νὰ μὴ πείθεσθε εἰς τὴν ἀλήθειαν, σεῖς ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια τῶν ὁποίων ἐζωγραφήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σταυρωμένος;
νὰ κατοικήσῃ ὁ Χριστὸς διὰ τῆς πίστεως στὶς καρδιές σας, νὰ εἶσθε ριζωμένοι καὶ θεμελιωμένοι εἰς τὴν ἀγάπην,
ἀρκεῖ νὰ ἐξακολουθήσετε νὰ μένετε εἰς τὴν πίστιν, θεμελιωμένοι καὶ σταθεροί, χωρὶς νὰ μετακινῆσθε ἀπὸ τὴν ἐλπίδα ποὺ προσφέρεται εἰς τὸ εὐαγγέλιον τὸ ὁποῖον ἀκούσατε καὶ τὸ ὁποῖον ἐκηρύχθηκε εἰς ὅλα τὰ δημιουργήματα ὑπὸ τὸν οὐρανόν, τοῦ ὁποίου εὐαγγελίου ἐγὼ ὁ Παῦλος ἔγινα ὑπηρέτης.
ριζωμένοι καὶ οἰκοδομούμενοι ἐν αὐτῷ, καὶ σταθεροὶ εἰς τὴν πίστιν καθὼς ἐδιδαχθήκατε, ξεχειλίζοντες ἀπὸ εὐχαριστίας.
Διὰ τοῦτο καὶ ἐγώ, ἐπειδὴ δὲν ἠμποροῦσα νὰ ἀνθέξω πλέον, ἔστειλα διὰ νὰ πληροφορηθῶ περὶ τῆς πίστεώς σας, μήπως σᾶς ἐπείραξε ὁ πειραστὴς καὶ ἀποβῇ εἰς μάτην ὁ κόπος μας.
μὲ πίστιν καὶ καλὴν συνείδησιν, τὴν ὁποίαν μερικοὶ ἀπέρριψαν καὶ ἐναυάγησαν ὡς πρὸς τὴν πίστιν·
Ἐμεῖς ὅμως δὲν εἴμεθα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὑποχωροῦν καὶ χάνονται, ἀλλ᾽ εἴμεθα ἄνθρωποι πίστεως πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας.
Ἐάν, ἀφοῦ ἀπέφυγαν τὰ μιάσματα τοῦ κόσμου διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάλιν ἐμπλέκονται εἰς αὐτὰ καὶ νικῶνται, τότε τὰ τελευταῖά των ἔχουν γίνει χειρότερα ἀπὸ τὰ πρῶτα.
Εἰς αὐτοὺς ἐφαρμόζεται ἡ ἀληθινὴ παροιμία: «Σκύλος ποὺ ἐπέστρεψε εἰς τὸ δικό του ξέρασμα» καί «Τὸ γουροῦνι, μετὰ τὸ λούσιμο, κυλιέται πάλιν στὸν βοῦρκο».
Ἔφυγαν ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ δὲν ἀνῆκαν σ᾽ ἐμᾶς, διότι ἐὰν ἀνῆκαν σ᾽ ἐμᾶς, θὰ εἶχαν μείνει μαζί μας, ἀλλὰ ἔφυγαν διὰ νὰ φανερωθῇ ὅτι δὲν εἶναι ὅλοι ἀπὸ τοὺς δικούς μας.
Αὐτοὶ εἶναι κηλῖδες κατὰ τὰς ἀγάπας σας, καθὼς τρώγουν μαζί σας χωρὶς σεβασμόν, βοσκοὶ ποὺ φροντίζουν μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν τους, σύννεφα χωρὶς νερὸ ποὺ παρασύρονται ἀπὸ τοὺς ἀνέμους, δένδρα φθινοπωρινὰ ἄκαρπα, δυὸ φορὲς πεθαμένα, ξερριζωμένα,