ইয়োবে মাত লগাই ক’লে,
পাছত ইয়োবে পুনৰায় উত্তৰ দিলে আৰু ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে পুনৰায় উত্তৰ কৰি ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে পুনৰ উত্তৰ কৰি ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে পুনৰায় উত্তৰ কৰি কলে,
পাছত ইয়োবে মুখ মেলি তেওঁৰ জন্ম-দিনক শাও দিলে।
যিদিনত মোৰ জন্ম হৈছিল, সেই দিন বিনষ্ট হওক, আৰু পুত্ৰ-সন্তান গৰ্ভত স্থিতি হ’ল বুলি কোৱা ৰাতি বিনষ্ট হওক।
তাতে ইয়োবে যিহোৱাক উত্তৰ কৰি ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে যিহোৱাক উত্তৰ দি ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে উত্তৰ দি ক’লে,
তেতিয়া ইয়োবে পুনৰ উত্তৰ দিলে আৰু ক’লে,
তেতিয়া লয়িচ দেশৰ বুজ-বিচাৰ ল’বলৈ যোৱা সেই পাঁচ জনে লোকে ভাইসকলক ক’লে, “তোমালোকে জানানে, এই ঘৰবোৰত এখন এফোদ, কেইটামান গৃহ-দেৱতা, এটা কটা মুৰ্ত্তি আৰু সাঁচত ঢলা এটা প্ৰতিমা আছে। এই হেতুকে এতিয়া তোমালোকে কি কৰা উচিত, সেই বিষয়ে বিবেচনা কৰা।”
