شُوْف، أَربِّـي يݣَّا مِين وَار ثْزمَّر اَذ تݣّ شَّرِيعَا ن مُوْسَى، مَايمِّي؟ عْلَاحْسَاب ضُّعف ن دَّات نّغ إِي ذَاس يكّْسن جّْهذ إِ شَّرِيعَا. أَربِّـي، وَامِي إِي د يسّكّ مِّيس يمثّل-يث-يذ اَم دَّات ن بْنَاذم يعْصَان، ئِسّكّ-يث-يذ ذ لْفِدْيَا خ ڒْمُعْصِيّث نّغ. أَمُّو يحَاسب يعَاقب ڒْمُعْصِيّث إِݣ يدْجَان ذِي دَّات ن بْنَاذم
إِنَّمَا، نسّن بلِّي بْنَاذم وَار يتْوَاسمْصْڒَاح شَا اَك أَربِّـي يعْنِي مڒَا يطَاع إِ شَّرِيعَا ن مُوْسَى؛ لَّا، مَانَايَا إِلَّا س لْإِيمَان زِي عِيْسَى لْمَسِيح. خ مَانَايَا ؤُڒَا ذ نشِّين نُوْمن زِي عِيْسَى لْمَسِيح بَاش أَ نمْصْڒَاح اَك أَربِّـي س لْإِيمَان نِّي إِي زِي نُوْمن، مَاشِي س طَّاعَا ن شَّرِيعَا ن مُوْسَى. لِأَنَّا ؤُڒَا ذ يجّن ن بْنَاذم وَار يتْوَاسمْصْڒَاح شَا اَك أَربِّـي س طَّاعَا ن شَّرِيعَا نِّي.