“Fasell sawk ich zu eich; diah sellet nett angsht havva veyyich eiyah layva, so veit es vass diah esset un drinket. Diah sellet aw nett angsht havva veyyich eiyah leib, so veit es vass diah veahret. Is nett eiyah layva may es ess-sach, un eiyah leib may es glaydah?
Vella nett ufheahra uns zammah fasamla vi samm am du sinn, avvah vella nannah famohna—un dess yusht noch may, vi diah saynet es sellah dawk am kumma is.
Si henn nohch ksucht fa broviahra ausfinna vann, un vass fa zeit es gmaynd voah bei em Geisht funn Christus vo in eena voah, vo eah's leides funn Christus foah-ksawt hott, un aw di hallichkeit vass nohch kumd.
es diah eiyah meind nett kshvind fahuddeld vadda losset un es diah nett ufgriaht vaddet bei en geisht, en vatt adda en breef es funn uns sei soll—aynah es sawkt es da dawk fumm Hah shund kumma is.
Diah sellet avvah acht gevva, es diah nett ufgnomma vaddet mitt fressa un saufahrei, un mitt di sacha funn dee veld, so es eiyah hatza unbekimmaht vadda, un sellah dawk unfahoft uf eich kumd.
Ich, da Paulus selvaht, famohn eich deich di daymoot un sanftmoot funn Christus. Ich binn sellah vo diah maynet es feichbutzich is vann ich bei eich binn, avvah vekk funn eich binn ich foahvitzich veyyich eich.