12 سجّهێنان وتی دێم ترّێنتگ و هۆریا ناهودَگ بوتگ‌اَنت، کَسّ شَرّێن کار کنگا نه‌اِنت، هچکَس.
هُدایا وتی سجّهێن جۆڑ کرتگێن چیزّ چارتنت. دیستی که اے کار سکّ شَرّ بوت. شپ گوَست و سُهب بوت. اے شَشُمی رۆچ اَت.
سجّهێنان وتی راه گار داتگ، هۆریگا پلیت بوتگ‌اَنت، نێک‌کارے نێست، یکّے هم نێست.
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پَلیتّ اَنت و کارِش بَژناک، نێک‌کارے نێست.
سجّهێنان هُدائے راه گار داتگ، هۆریگا پلیت بوتگ‌اَنت، نێک‌کارے نێست، یکّے هم نێست.
اِشان منی سۆج داتگێن راه زوتّ یله داتگ. په وت بُتێن گوَسکے اَڈِّش کرتگ و سُجدَهِش کرتگ. په آییا کُربانیگِش کرتگ و گوَشتگِش: ’او اِسراییل! اے تئیی هُدا اِنت که ترا چه مِسرا در کرت و آورتی.‘
اے نابودێن گُلاما ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.‘
کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نه‌اِنت.
گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے، زبانا په مکر و پرێبا کارَ بندنت، گَرّمارئے زَهرِش لُنٹانی چێرا اِنت و
هما که پێسرا ترا هچّ پائدگی ندات، بله نون په تئو و په من، دوێنان پائدَگمَند اِنت.
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
