22 من تِرتیوس، اے کاگدئے وَشنِبیس، چه هُداوندئے نێمگا شمارا سلام و درۆتَ گوَشان.
اَمْپْلیاتوسا سلام سر کنێت. آ، په هُداوندئیگی منا باز دۆست اِنت.
نون که من په شما گۆن وتی جندئے دستا نبشته کنگا آن، بچارێت که گۆن چۆنێن مزن مزنێن هَرپان نبشته کنگا آن.
منِ پولُس اے سلامان دستِ وت نبشته کنگا آن و اے چیزّ منی سجّهێن کاگدانی نشانی اِنت. من همے پئیما نبشتهَ کنان.
منِ پولُس اے گپّا دستِ وت نبشته کنگا آن: ”مَنِشَ دئیان و ترا نگوَشان هم که ترا اے نۆکێن زند منی برکتا رستگ و تئو منی وامدارئے.“
