5 ما که باز اێن، مَسیهئے اَرواه و جَبینا یکّێن جِسم و جان اێن و چه ما هر یکّے، یکدومیئے بَند و بۆگ اِنت.
من چه اِد و رند جهانا نمانان. اے مردم اَنگت جهانا ماننت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن وتی هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیا بکن که اے یکّ ببنت، هما پئیما که من و تئو یکّ اێن.
هما دابا که مئے یکّێن جانا، بازێن بَند و بۆگ هست و سجّهێن بند و بۆگانی کار یکّے نه‌اِنت،
