13 آسمانئے اِستار اَنچۆ زمینا کپتنت که اِنجیرئے درچک تْرندێن گواتێئے دێما وتی زَکّ و کٹکّێن بران دئورَ دنت.
آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشت: ’درچکا گُڈّ و شاهڑانی بُرّ و تاکانی سِند و برانی شِنگ و شانگ کن. بِلّ که جانوَر چه اِشیئے ساهگا درَ کاینت و تچنت و مُرگ چه اِشیئے شاهڑان بالَ کننت.
اے آسمانی لشکرئے نێمگا رُست و لشکرئے بَهرے و لهتێن اِستاری زمینا دئور دات و پادمال کرت.
آ رۆچانی سکّی و سۆریان و رَند، یکّ اَناگت رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک، لَرزێنگَ بنت.
اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک لَرزێنگَ بنت.
چه رۆچ و ماه و اِستاران اَجَبَّتێن نشانی پَدّرَ بنت و دنیائے سجّهێن کئوم چه دریائے چئول و مئوجانی تْرندێن تئوارا پرێشان و سرگردانَ بنت.
پنچمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت و من دیست که اِستارے چه آسمانا سِستگ و زمینا کپتگ‌اَت. آییا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپئے کلیت دئیگ بوت.
