11 منی چمّان دژمنانی شِکست دیستگ و گۆشان بدکارانی سرشکونیئے هبر اِشکتگ.
آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.
گۆن گریب و نێزگاران بێهساب بکشنده اِنت، آییئے پهرێزکاری تان اَبد برجم اِنت. آییئے کانٹ په شانے بُرز کنگَ بیت.
دژمنانی چمّانی دێما پَرزۆنگے په من پَچَ کنئے، په شَرَپ دئیگا منی سَرَگا ٹێلَ جنئے و منی جاما مُدام پُرّ کنان ائے.
هُداوندئے ودارا بئے و هماییئے راها بۆشت، که ترا په مُلکئے میراس برگا سرپرازَ کنت، وتَ گندئے که بدکار چۆن گُڈّگَ بنت.
پرچا که تئو منا چه هر سکّی و سۆریا رَکّێنتگ، منی چمّ دژمنئے پرۆش ورگئے شاهد بوتگ‌اَنت.
هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا بدکارانی سزایانَ گندئے.
