4 هزار سال په تئو چۆ گوَستگێن یک رۆچێا اِنت، چۆ شپی یک پاسێا.
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.“ اۆشت...
شپئے چارُمی پاسا هُداوندا چه آس و جمبرئے مِنُکئے تها مِسرئے پئوج چارِت و سَربَتَگ و سَرگَردان کرت.
شپئے چارمی پاسا، ایسّا آپئے سرا گام جنان دێم په آیان پێداک اَت.
شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن که دُزّ شپئے کجام وهد و پاسا کئیت، گڑا آگه بوتگ‌اَت و دُزّی وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت.
بَهتاور اَنت هما هِزمتکار اگن آیانی واجه شپئے دومی یا سئیمی پاسا بیئیت، بگندیت که آگه اَنت.
بله، او دُردانگان! چه اے هبرا بێهئیال مبێت که په هُداوندا یکّ رۆچے، هزار سالئے پئیما اِنت و هزار سال، یکّ رۆچێئے پئیما.
