14 بامگواهان، مارا گۆن وتی مِهرا سێر کن، تانکه سجّهێن اُمرا سئوت بجنێن و شادهی بکنێن.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
اِسراییل په وتی اَڈّ کنۆکا شادهی بکنات، سَهیونئے چُکّ په وتی بادشاها گَل باتنت.
اَلّما، مِهر و نێکی زِندئے سجّهێن رۆچان منی پد و رندا اَنت و هُداوندئے کلاتا جهمنندَ بان، تان اَبد.
تئیی مِهرا گَلَ بان و شادهیَ کنان، چیا که تئو منی سیه‌رۆچی دیستگ‌اَنت و منی اَرواهئے سکّیانی نێمگا هئیال گوَر کرتگ.
بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے تانکه همۆدا جهمنند ببیت. چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن، چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.
مارا پدا زندَ نبَکشئے که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟
وتی هزمتکارئے دلا شادمان کن، او هُداوند، که من چه تئو دْوا لۆٹان.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
