6 تئو منا جُهلترێن کَنڈا دئور داتگ، تهارێن جُهلانکیا.
من چه جُهلانکیان ترا تئوارَ کنان، او هُداوند!
دژمن منی رَندا کپتگ، آییا منا زمینا دئور داتگ، منا تهاریا جَهمنندی کرتگ کوَهنێن مُردگانی پئیما.
منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.
مئیل که هار منا اَنگِرّ کننت، یانکه جُهلانکی منا اێر برنت، یا منی سرا کَلّ وتی دپا ببندیت.
که په من تئیی مِهر سکّ مزن اِنت، تئو منا چه جُهلانکیان رَکّێنتگ، چه مُردگانی جهانا.
رُژن من آن و اے جهانا پمێشکا آتکگان که هرکَس که منی سرا ایمان بیاریت تهارۆکیا ممانیت.
اے زِرئے هما مستێن چئول و مئوج اَنت که وتی شَرمناکێن کارانی کپ و گَجّان درَ رێچنت. هما گِسَر و سرگردانێن اِستار اَنت که تهارترێن تهارۆکی آیانی اَبدی آسر و آکبت اِنت.
آییا هما پرێشتگ هم تان دادرَسیئے مزنێن رۆچا تهارۆکیا گۆن اَبدمانێن زمزیلان بستگ‌اَنت که وتی اِهتیارئے بُرز و بلندێن کَدرِش نزانت و وتی جاگه‌اِش یله دات.
