10 په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
تئو اَنچێن هَدّ و سیمسرے گیشّێنت که آپ چه اۆدا گوَستَ نکنت و نون دگه برے زمینا نگیپت و نپۆشیت.
هُداوندئے هبر اَسیل و بےائیب اَنت، نُگرَهئے پئیما که چه کورها در آتکگ و هپت رندا پاک و سَلّه کنگ بوتگ.
کئوم شۆرشَ کننت و هکومت سرشکونَ بنت، آ وتی تئوارا بُرزَ کنت و زمین آپَ بیت.
دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
او هُدا! جاه جن و زمینئے دادرسیا بکن، که سجّهێن کئوم تئیی میراس اَنت.
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
اگن آ سکّیانی رۆچ کمتر کنگ مبوتێننت، هچّ مردمے نرَکّتگ‌اَت، بله په گچێن کرتگێنانی هاترا، آ رۆچ کمتر کنگَ بنت.
پیلاتوسا گوَشت: ”آ چیزّ که من نبشته کرتگ، بدلَ نبیت.“
پرچا که پاکێن کتاب گۆن پِرئونا گوَشیت: ”من ترا په اے مکسدا مزنی داتگ که چه تئو وتی زۆر و واکا پێش بداران تانکه منی نام سجّهێن زمینا جار جنَگ ببیت.“
کئوم زَهر گپتگ‌اَنت و تئیی گَزب آتکگ. مُردگانی دادرسیئے وهد رَستگ. تئیی هِزمتکارێن پئیگمبران، تئیی پَلگارتگێنان و هرکَسا که تئیی نامئے تُرس هست، کَسان و مزن، آیانی مُزّ دئیگئے وهد آتکگ و همایانی برباد کنگئے وهد که زمینا برباد کنگا اَنت.“
