20 وابێئے ڈئولا اَنت که وهدے چمّ پچَ بنت گارَ بیت، آ وهدا که تئو پادَ کائے، او هُداوند، اِشان وهمێئے پئیما مانَ نئیارئے.
بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت، بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت، مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
نون هُدایا اَنچش جاه جت که یکّے چه وابا بُستَ کنت، چۆ که جنگۆلے چه شرابئے بێهۆشیا جاه بجنت.
انسان وابے و چۆ هارێا آییا رۆپانَ کنئے. سُهبا چۆ کاها تازگ اِنت،
