1 او هُدا! منا برَکّێن که آپ تان منی گَردنا اِنت.
مرکئے ساد و بندان منا پتاتگ‌اَت و تباهی و زئوالیئے هار و هیرّۆپان منا تُرسێنتگ‌اَت.
پمێشکا، تان وهد و مۆه اِنت، هر هُدادۆست تئیی گوَرا دْوا بکنت، وهدے هارێن آپ چستَ بنت، هچ پئیما په آییا سر بوتَ نکننت.
تئیی مزنێن آپشارانی گْرندا، جُهلانکی، جُهلانکیا گوانکَ جنت، تئیی سجّهێن چئول و مئوج، منی سرا پرُشتگ‌اَنت.
دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
او هُدا! تئو مارا یله کرتگ و مئے سنگر پرۆشتگ‌اَنت، هِژمناک بوتگئے، بله نون گۆن ما وَشّان بئے.
جُهلانکێن پوجگلان مێن بوتگان، جاگهے که پادَ نه‌اۆشتیت. جُهلانکێن آپانی تها کپتگان و هار و لَهڑان منا اَنگِرّ کرتگ.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
