گندم سجّهێن مُلکا اَنچش باز بات که جُمپانی سرا چئول بجنت و بَر و سَمری اَنچش باز بات که لُبنانا اِنت. شهران مردم اَنچش آباد باتنت که سَبزَگ مان ڈگاران.
اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“
