2 تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ، تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
هُداوند و آییئے زۆر و واکئے لۆٹۆک ببێت، مُدام آییئے چِهرگئے دیدارئے شۆهازا ببێت.
دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
تئیی بادشاهیئے شان و شئوکتئے هبرا کننت و تئیی زۆرئے مِسالانَ دئینت،
چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.
تئو چُشێن هُداے نه‌ائے که چه بدیا دِلوشّ ببئے، بدی گۆن تئو جَلِّتَ نکنت.
او هُدا! تئیی جشنئے کاروان گندگَ بیت منی هُدا و منی بادشاهئے کاروان مان پاکێن جاگها.
وتی زۆر و واکئے پێتی‌ای بندیگ کناێنت، وتی شان و شئوکتئے نِشانی‌ای دژمنانی دستا دات.
اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
