11 بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت، چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.
نێکدِلِشَ گِندنت و شادمانیَ کننت و هر بدکار وتی دپا بندَ کنت.
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
درۆگبندێن لُنٹش چُپّ باتنت، که گۆن کِبر و اێر جنَگ پهرێزکارانی هلاپا په گُروناکی هبرَ کننت.
اگن ما وتی هُدائے نام بشمشتێن، یا دست په بیگانگێن هُداێا بُرز کرتێن،
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
