9 هُداوندا منی پریات گۆش داشتگ‌اَنت، هُداوند منی دْوایا مَنّیت.
وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.
وتی سکّی و سۆریانی وهدا من گۆن هُداوندا پریات کرت و آییا منا پَسّئو دات.
هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
