1 او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
هُداوندا منا شَرّ اَدب دات، بله مرکئے دستا نداتی.
او هُداوند! برَکّێن، چیا که هچ هُدادۆستے پَشت نکپتگ و وپادار چه مردمانی نیاما گار و بێگواه بوتگ‌اَنت.
آ وهدا وتی هِژمئے تها گۆن آیان هبرَ کنت، وتی گَزبئے تها آیانَ تُرسێنیت:
او هُداوند! منا گۆن وتی هِژما هکّل مدئے و گۆن وتی گَزبا نِهرّ.
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
