17 او منی واک و توان! ترا نازێنان. هُدا منی بُرزێن کلات اِنت، منی هُدا که گۆن من مِهرَ کنت.
او هُداوند، او منی زۆر و واک! ترا باز دۆستَ داران.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
پمێشکا نترسێن، تُرے زمین بجمبیت و کۆه دریائے دلا بکپنت.
چیا که تئیی مِهر باز اِنت، تان اَرشا رسیت و تئیی وپاداری تان جمبران.
او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
ساز و تَمبورگا بُنگێج کنێت، وشتئوارێن چنگ و سُرۆدان.
