2 هُدایا! منی دْوایا گۆش کن و دپئے هبران بِشکن.
او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
هُداوند! منی تئوارا گۆش دار، منی پریات و زاریان دلگۆش کناتئے.
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
