9 په تئیی کرتگێن کاران مُدام تئیی شُگرا گِران و هُدادۆستانی دێما په تئیی ناما اُمێتوار آن، چیا که تئیی نام نێک اِنت.
تان زندگ آن هُداوندا ستا کنان تانکه هَستان وتی هُدایا نازێنان.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
گۆن سَبرے په هُداوندا ودارُن کرت، دێمی گۆن من ترّێنت و منی پریاتی اِشکت.
او هُداوند! وتی دلکشّێن کُربانیگان ترا پێشَ کنان و تئیی نامئے شُگرا گِران، چیا که نێک اِنت.
منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت، چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
او منی اَرواه! په اێمنی تهنا هُدائے رهچار بئے، چیا که منی اُمێت گۆن هماییا اِنت.
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!
