2 او منی بادشاهێن هُدا! منی پریاتا بِشکن، چیا که تئیی گوَرا دْوا کنان.
هُداوند اَبد تان اَبد بادشاه اِنت، کئوم چه آییئے سرڈگارا گار و گُمسارَ بنت.
تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
او تئو که دْوایانَ اشکنئے! سجّهێن مردم دێم په تئو کاینت.
بله هُدا چه دێرێن زمانگان منی بادشاه اِنت، که زمینئے سرا نجات‌بَکشێن کارَ کنت.
جِنگُلا هم په وت لۆگے در گێتک و پیستانا په وت کُدۆهے که وتی چورگ و چیپُّکان اۆدا برۆدێنیت، تئیی کُربانجاهئے نزّیکا، او لشکرانی هُداوند، منی بادشاه و منی هُدا!
