18 تان هستۆمند اِنت مردم آییا ستا دئینت. هرچُنت که زِندا وتا بَهتاور زانتگی،
چیا که بدکارا وتی دلئے واهگانی سرا پَهر اِنت، لالچ کنۆکان برکتَ دنت و هُداوندا بد و ردَ گوَشیت.
پدا گۆن وتَ گوَشان: ”تئو په بازێن سالان مزنێن مالے مُچّ کرتگ. نون آسودگ ببئے، وشّ بوَر و بنۆش و شادهی کن!“‘
