په پێشگاهئے دپا پردهے اَڈّ کن که سَرجمیا بیست دَست ببیت، گۆن چار مِنُک و چار بُنهِشتا. اے پرده چه آسمانی و جَمو و سُهرێن پَژم و چه هورت‌گواپێن لیلُما اَڈّ ببیت و رنگ‌گواپ ببیت.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگ‌اَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
