14 تئو مارا کئومانی نیاما ٹِکّ و نشان کرتگ، درکئوم سرا چَنڈێننت و مسکرا کننت.
بُهتام جنۆکانی کَلاگی آن، منا که گِندنت، سرا چَنڈێننت.
مئے سرا رهم کن، او هُداوند! رهم کن مئے سرا، که ما سکّ باز بےاِزّتی سَگِّتگ،
هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
همساهگانی دێما رُسوا بوتگێن و کَش و کِرّئے مردمانی کَلاگی.
