4 من گوَشت: ”او هُداوند! منی سرا رهم کن، منا دْراه کن که تئیی گُنهکار آن.“
هما که تئیی سجّهێن گناهانَ بَکشیت و تئیی درستیگێن نادراهیان دراهَ کنت.
پْرُشته‌دِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.
گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و وتی ناپرمانیانُن چێر ندات. گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“ و تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...
